جاده مرگ

جادهٔ یونگاس نامــوَر به جاده مرگ جادهٔ ۶۹ کیلومتری ِ میان لاپاز و کورویکو می‌باشد که در ۵۶ کیلومتری شمال خاوری لاپاز و در منطقهٔ یونگاس بولیوی جای دارد.

کلیپ عبور از جاده مرگ

خاستگاه آوازهٔ این جاده، خطرناک بودنش است به گونه‌ای که در سال ۱۹۹۵ بانک توسعهٔ کشورهای آمریکای لاتین یونگاس را خطرناک‌ترین جادهٔ جهان نام نهاد. برآوردی در سال ۲۰۰۶ نشان داد سالانه ۲۰۰ تا ۳۰۰ تن در این جاده جان خود را از دست می‌دهند.

یک جادهٔ یونگاس جنوبی هم هست که لاپاز را به چولومانی می‌پیوندد و از آن با نام جاده‌ای که در خطرناک بودن دست کمی از یونگاس شمالی ندارد یاد می‌شود.

بنا بر گزارش انجمن بین المللی سفرهای امن جاده ای، عنوان خطرناک ترین جاده دنیا به جاده یونگاس در بولیوی آمریکای جنوبی تعلق می گیرد. اگر جاده های دیگر خطرناک به نظر می رسیدند، پا گذاردن در این جاده نوعی خودکشی محسوب می شود. این جاده دهه 1930 توسط زندانیان جنگ پاراگوئه ساخته شد. یونگاس با اسم مستعار "جاده مرگ" تنها مسیری است که از اعماق جنگل آمازون و رشته کوه های بلند آَندز و دره های عمیق آن می گذرد تا دو شهر لاپاز و کورویکو را به هم متصل کند. رانندگی در طول مسیر جاده یونگاس همانند رانندگی بر روی ترن هوایی است. در بعضی از نقاط ارتفاع جاده به 3600 متر از سطح دریا می رسد حال آنکه دره ای با عمق 2800 متر به فاصله چند سانتی متر از کنار جاده قرار دارد و کوچکترین خطا باعث سقوط به آن دره عمیق مرگبار می شود. تصاویر در فصول مختلف سال و از مکان های متفاوت این جاده تهیه شده است

پاراگلایدر

ورزش چترپرى یا پرش با چتربال[۱] یا یا چتربال سواری پاراگلایدر (به انگلیسی: Paragliding) یک ورزش تفریحی و رقابتی مخاطره آمیز است. در هنگام پرواز، خلبان آن پروازى با ویژگى هایى مثل سبک وزنى و پرواز آزاد را به طور همزمان با یک چتربال (به انگلیسی: Paraglider) که در واقع نوعى بادپر است تجربه مى کند. چتربال موتور ندارد و نشست و برخاست آن توسط پاهاى خلبان انجام مى گیرد. در هنگام پرش، خلبان خود را با تسمه‌هایی به یک چتربال، وصل مى کند. این چتربال مانند بال هواپیما باعث تعلیق می‌شود و خلبان با استفاده از طناب‌هایی چتربال را کنترل می‌کند تا جهت و سرعت حرکت خود را تغییر دهد. چتربال یک وسیله نوظهور پروازی است که به سرعت در جهان در حال توسعه می باشد. این وسیله ساده ترین وآخرین دستاورد بشر برای پرواز شخصی است.

پاراگلایدر سواری در کلیپ زیر

این وسیله با توجه به اینکه وزن و حجم کوچکی دارد به راحتی قابل حمل میباشد. سازه بال از نوعی پارچه خاص نایلونی و توسط بندهایی بسیار محکم از جنس کولار ترکیب یافته اند، که توسط یک قفل فولادی بنام کارابین به هارنس که همان صندلی و در بر گیرنده خلبان است متصل می گردد. پرواز می‌تواند به چند شکل آغاز شود. در روش اول خلبان با سرعت در جهت مخالف باد می‌دود و چتر را پشت سر خود می‌کشد. برخورد باد به زیر چتر آن را به احتزاز درمی‌آورد و نهایتاً موجب به پرواز درآمدن خلبان می‌شود. اگر باد شدیدتر باشد گاهی خلبان ابتدا در جهت مخالف می‌ایستد تا باد چتربال را از زمین جدا کند و سپس برگشته و شروع به دویدن می‌کند تا از زمین جدا شود. این روش‌ها معمولاً در نواحی کوهستانی انجام می‌شود تا خلبان بتواند از تفاوت ارتفاعش با زمین پست‌تر نیز برای تداوم مدت پرواز استفاده کند.

در روش دوم که معمولاً در نواحی پست استفاده می‌شود، خلبان به کمک یک وسیله دیگر کشیده می‌شود تا به ارتفاع مناسب برسد (معمولاً زیر ۳۰۰۰ پا) و بعد خود را از طنابی که توسط آن کشیده شده جدا می‌کند و مستقلاً پرواز می‌کند.

پارکور

پارکور (به فرانسوی: Parkour) یا هنر جابجایی (به فرانسوی: L'art du déplacement) یا شهرنوردی یک راه نوین برای تعامل با محیط اطراف فقط با استفاده از توانایی‌های انسان است. داوید بل، بنیان‌گذار پارکور در فرانسه می‌گوید: «جنبهٔ فیزیکی پارکور، غلبه‌کردن بر تمامی موانع پیش روست، درست مانند این‌که در شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور فقط صرف حرکات نیست، بلکه مجموعه‌ای هدفمند، و دارای فلسفهٔ خاص خویش است. پس هدف پارکور، رسیدن به مقصد با استفاده از کاراترین، روان‌ترین و مستقیم‌ترین مسیر و مناسب‌ترین حرکات است که می‌تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و خزیدن باشد». «کارایی» یکی از مهم‌ترین مشخصه‌های پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات، سریع‌ترین باشند، بلکه باید مستقیم‌ترین و با صرف انرژی کمتری انجام شوند و همچنین مانع آسیب دیدگی دراز مدت یا کوتاه مدت شوند.

به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود. پارکور از زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشته، وجود داشته‌است. انسان‌ها به طور طبیعی گستره‌ای قابل توجه از حرکات و حالات ممکن را برای گذشتن از موانع به وجود می‌آورد. از آن گذشته، کودکان به سهولت و صورت بدیع و با نشاط حرکت می‌کنند، ولی ما هنگامی که شروع به حرکت آگاهانه می‌کنیم، آن ویژگی را از دست می‌دهیم. افراد زیادی در طول تاریخ بر روی حرکت انسان و بهبود آن کار کرده‌اند (از جمله عیاران کاغذباز).

اما پارکور به معنای خاص آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی در جنگ ویتنام بود پایه‌گذاری شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش دیوید بل (David Belle) به‌صورت مدوّن درآمد. داوید بیشتر عمر خود را صرف سامان‌دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستین فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آن‌هاست، با آموزش‌های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک‌کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند.

میمون

میمون‌ها از نسل پیش‌میمونیان پدید آمده‌اند. میمون‌ مانندهای اولیه در آمریکای جنوبی طی نود میلیون سال به رده پَخ‌بینیان (مارموستها،میمون‌های عنکبوتی و غیره) تکامل یافته‌اند که ویژه جهان نو (قاره آمریکا) هستند. در جهان کهن تکامل میمون مسیر متفاوت و پرثمرتری را پیمود که نخستین گام آن پیدایش رده راست‌بینیان (ماکاکها، بابونها و غیره) بود.

اولین میمونی که به فضا پرتاب شد، در سال ۱۹۴۹ توسط ایالات متحده آمریکا و بر روی موشک موسوم به V-2 به ارتفاع ۱۳۴ کیلومتر از سطح زمین رسید. این میمون در مسیر بازگشت، به دلیل بازنشدن چتر نجات کشته شد.

تا کنون پنج دولت ایالات متحده آمریکا، اتحاد شوروی، فرانسه، آرژانتین و ایران میمون به فضا پرتاب کرده‌اند

میمون سرخ گونه ای از میمون‌های بر قدیم هستند.آنها نزدیکترین نوع به میمون سیاه و سفید هستند و خیلی از گونه‌هایشان گروههایی را با میمون آبی تشکیل دادند و با آنها زندگی کردند.زیر گونه‌ای از این میمون به نام میمون سرخ غربی خیلی زیاد توسط شامپانزه‌ها شکار می‌شود.

میمون سرخ غربی نوعی میمون از زیر گونه‌های میمون‌های بر قدیم است و اغلب توسط شامپانزهها به خاطر گوشتشان شکار می‌شوند.در سال ۱۹۹۴ این میمونها باعث آلودگی تعداد زیادی از شامپانزه‌ها که آنان را شکار کرده بودند به ویروس «ابولا» شدند.

میمون سرخ غربی دارای سه زیرگونه می‌باشد:

میمون مایل به سرخ.

میمون سرخ تمینکس.

میمون سرخ خانم والدرون.

زیرگونه والدرون شدیداً در حال انقراض است و یا حتی ممکن است تا الان کاملاً منقرض شده باشد.اما دو زیر گونه دیگر منقرض نشده‌اند اما خطر انقراض آنان را به شدت تهدید می‌کند.

طول سر و بدن آنها ۴۵ تا ۶۷ سانتیمتر است و دمی به طول ۸۰ سانتیمتر دارند و وزنشان بین ۵ تا ۱۱ کیلوگرم البته نرها به صورت ناچیزی از ماده‌ها سنگین تر هستند.بدنی لاغر با اعضای کشیده دارند.پوشش بدنشان خاکستری-قهوه‌ای یا سیاه است.دستها و سر و پاها قهوه‌ای مایل به سرخ و شکمشان سفید است.

هاوربورد

هاوربورد چرخ دار، اسکوتر برقی هوشمند، مینی سگوی (segway) و حتی صفحه هوشمند تعادلی. اینها برخی از نامهای گجت جنجالی و تازه وارد است که استفاده از آن بین افراد مشهور همه گیر شده و به همین دلیل، احتمالاً تاکنون تصاویر مربوط به آن را در ویدیوها و شبکه های اجتماعی مشاهده کرده اید.

حتی اگر تصویر این گجت ها را ندیده باشید، اخبار انفجار آنها به گوش شما رسیده است؛ محصولاتی که از یک باتری غول آسا برای تامین انرژی خود بهره می گیرند و به همین دلیل، در صورت بی کیفیت بودن باتری، بسیار بیشتر از تلفن هوشمند برای کاربر خطرناک هستند.

ویدئو جالب از هاوربورد

اما سرچشمه همه این جار جنجال به کشور چین باز می گردد، جایی که سازندگان متعددی در حال ساخت کپی از روی آیفون و گلکسی های سامسونگ بودند. همین سازندگان، پس از آشنایی با هاوربوردچرخ دار، کپی برداری از روی آن را آغاز کرده و کاربران را با چنین ابزاری آشنا نمودند.

البته همین سازندگان متعدد و بی نام و نشان چینی موجب شدند نام های فراوانی برای اشاره به این گجت ها وجود داشته باشد و هرازچندگاهی نیز اخبار انفجار باتری نمونه های بی کیفیت آن از گوشه و کنار به گوش برسد.

در نهایت اما همه این محصولات صرف نظر از نام ها و مدل های گوناگون، از ساختار بسیار مشابهی برخوردار هستند و بخش عمده تفاوت های آنها به ویژگی های جانبی و کیفیت ساخت دستگاه باز می گردد.